آئین مستان

صبحدم برخواست بر عرش از زمین بانگ خروس

گفت: تابید ای ملایک جلوۀ شمس‌الشموس

آسمان! بر خاک سینای ولایت خاک شو

ماه! از گردون فرود آ ماه موسی را ببوس

الله‌الله این همان آیینۀ حسن خداست

یا خدای لامکان کرده است در امکان جلوس؟

نجمه! امشب رحمةللعالمین آورده‌ای

یا که از کعبه امیرالمؤمنین آورده‌ای؟

ای مه ذیقعده این خورشید گردون‌پرور است

بلکه نُه دریای عصمت را یگانه گوهر است

چارده خورشید در ماه جمالش جلوه‌گر

یا سپهر چار اختر روی دست مادر است

هم قلم آمد به زانو هم ز کار افتاد دست

دیدم این مولود از توصیف ما بالاتر است

این علی سوم این چشم و چراغ مرتضاست

این امام هشتم این مولا علی موسی‌الرضاست

آسمان! آیینه شو آیینۀ جان را ببین

روح شو از پای تا سر روح ایمان را ببین

ذکر قدقامت بگو تعظیم کن قامت ببند

سینه را سی‌پاره کن سی جزو قرآن را ببین

خانۀ موسی‌بن‌جعفر را چو جان در بر بگیر

طلعت زیبای سلطان خراسان را ببین

طور موسای محمد را شجر پیدا شده

اختری زیباتر از قرص قمر پیدا شده

این رئوف اهل‌بیت این شمع جمع عالم است

این مسیحا نه! مسیحای مسیح مریم است

این تمام علم را نزد خدا آموخته

این همانا عالم آل رسول خاتم است

لطف او هنگام جود از بذل هستی بیشتر

عمر گیتی هرچه باشد در ثنای او کم است

گرچه در تحت لوایش وسعت ملک خداست

هم گدا با او هم او با هر گدایی آشناست

آفرینش پیکر پاکی بود جانش رضاست

شیعه توحید و خطاب و دین و قرآنش رضاست

بی‌ولای او بود ایمان چو جسم مرده‌ای

وح ایمان را کسی دارد که ایمانش رضاست

دشمن اینجا می‌شود پامال، چون مور ضعیف

اهرمن را گو که این کشور سلیمانش رضاست

ما ولای مرتضا داریم از دشمن چه باک؟

تا در این کشور رضا داریم از دشمن چه باک؟

ما از اول با پر پروانه‌اش افروختیم

گرد شمع عارضش پیش از ولادت سوختیم

پیش‌تر از بود خود بودیم دور این حرم

شیر ناخورده تولای رضا آموختیم

قطره‌ای هستیم و در دریای احسانش گمیم

هر کجا باشیم زوار امام هشتمیم

ای حریم قدس تو بیت‌الحرام جان ما

مهر تو پیش از ولادت عهد ما پیمان ما

هم به دنیا هم به عقبی هم به میزان هم صراط

با همه گفتیم لطف توست پشتیبان ما

گنبد تو در زمین خورشید اهل آسمان

سایۀ گلدسته‌هایت حافظ ایران ما

ما گدایی را در این دولت‌سرا آموختیم

از ولادت دیده بر باب الجوادت دوختیم

ای گدای چار صحنت انس و جان از چارسو

وی ملک از آسمان بر درگهت آورده رو

بس‌که آقا و کریمی مثل یار آشنا

هر فقیر بی‌زبانی با تو دارد گفت‌وگو

آن‌چنان با زائر خود مهربانی می‌کنی

که گمان دارد دگر زائر نداری غیر از او

زائر از هر در که آید احترامش می‌کنی

بر تو ناگفته سلام اول سلامش می‌کنی

یابن‌زهرا! ضامن آهو گرت خوانم خطاست

یک نگاهت روز محشر ضامن خلق خداست

مرقد تو کعبه، صحنت سامرا و کاظمین

مشهد تو هم مدینه هم نجف هم کربلاست

این سخن را از امام بت‌شکن دارم به یاد

پایتخت کشور ایران خراسان رضاست

گرچه در مشهد حریمی محترم داری رضا

در دل هر فرد ایران یک حرم داری رضا

کیستم من؟ تشنه‌کام جام سقاخانه‌ات

خالی‌ام یک لحظه لبریزم کن از پیمانه‌ات

یا به دار‌الذکر خود یک لحظه آبم کن چو شمع

یا برافروز و بسوزان با پر پروانه‌ات

لقمۀ احسان و بذل و جود تو در کام من

کوه سنگین گناه ماست روی شانه‌ات

هرچه هستم«میثم»کوی شمایم یا رضا

آشنایم آشنایم آشنایم یا رضا

خادما گریه کنون صحنتو جارو میزنن

همه نقاره ی یا ضامن آهو میزنن

یکی بین ازدحام میگه کربلا میخوام

 یکی می بنده دخیل بچه ام مریضه به خدا

برام عزیزه به خدا

آقاجون، آقاجون

شب اول ماهه همه دلها پر آهه

 ببین خواهشم امشب فقط یه نیم نگاهه

چی میشه آقا منو کفتر گنبد کنی

 راهی مشهد کنی

کاش منم مثال آهو توی صحرا بودم

صید تو مولا بودم

علی موسی الرضایا علی موسی الرضا

هرکی روش دست بذاری آتیش حروم اون میشه

پیرزن میگه چرا خمیر من نون نمیشه

گفتی زائرم بشی یا مسافرم بشی

سه جا میام سراغ تو میشم تو قبر چراغ تو

شب راز و نیازه آقام آهو نوازه

 نگو غرق گناهم حرم رو همه بازه

عده ای با کرمت مجنون و با صفا شدن

 خیلی ها از حرمت راهی کربلا شدن

دل که مبتلا میشه جنسش از طلا میشه

 میگه برم امام رضا تا بگیرم یه کربلا

شب شیون و شینه شب شور حسینه

 دلم پنجره فولاد یا بین الحرمینه
 

این نسخه را بر بال یک پروانه بنویسید

دارو، نه در این برگه دارو خانه بنویسید

مشهد، حرم یک عمر پشت پنجره فولاد

جای مُسکن هم برایم دانه بنویسید

این بغض ها جای خودش آقا برای من

اشک روان تا ناودان چانه بنویسید

روزی دو ساعت آه پشت پنجره فولاد

لطفا برای گریه هایم شانه بنویسید

این جاست داروخانه ی تضمینی عالم

این جمله را بالای سقاخانه بنویسید

هر روز اگر امکان ندارد لااقل آقا

توفیق این درگاه را ماهانه بنویسید

تامستی از حد بگذرد در مجلس مستان

این شعر را روی لب پیمانه بنویسید

نامم میان نام های زائران توست

زائر اگر هم نیستم دیوانه بنویسید

قسمت نشد خواهر کنار پیکرت باشد

بد شد، نشد امروز بالای سرت باشد

بد جور داری روی خاک از درد می پیچی

ای وای اگر امروز روز آخرت باشد

حیف از سر تو نیست روی خاک افتاده

باید سرت الان به دست خواهرت باشد

قربون اون خواهری برم که رسید تو گودال اما دید همه چی حسین و بردن، سرشُ بردن، پیراهنشُ بردن، حسین...

تا كه او بيشتر نفس ميزد

بيشتر ميزدند زينب را

تيغ ها مانده بین گودال

با سپر ميزدند زينب را

يك نفر در میان گودال و

صدنفر ميزدند زينب را

منو عطر خوش صحن و سرایت

پریده مرغ روحم در هوایت

دلم تقدیمت ای سلطان دلها

علی موسی الرضا جانم فدایت

دوباره غنچه اشکم شکُفته

به قلب خسته ام عشقت نهفته

ضریح و گنبد و صحن تو حتی

مجال کربلایم را گرفته

آقا جون به خدا آرزوم کبوتر صحن تو باشم

آقا جون به خدا آرزوم ز لطف تو غرق عطا شم

آقا جون به خدا آرزوم مسافر کرب و بلا شم

وای دلم، وای دلم

ضامن آهو، رضا

دلم می خواد با تو باشم همیشه

دلم بی عشق تو ویرونه میشه

ز بعد کربلا والله ارباب

برا من هیچ کجا مشهد نمیشه

حریمت قبله ی عرش برینه

یکی از زائرات روح الامینه

چشام عکس ضریح کربلا رو

تو قاب پنجره فولاد می بینه

آقا جون به خدا آرزوم کبوتر صحن تو باشم

آقا جون به خدا آرزوم ز لطف تو غرق عطا شم

آقا جون به خدا آرزوم مسافر کرب و بلا شم

وای دلم، وای دلم

ضامن آهو، رضا

دل دیوونه در پای تو افتاد

دلم در موج دریای تو افتاد

اگر زیبا شده چشم های آهو

آخه چشماش به چشم های تو افتاد

دوباره هر نفس در شور شینم

به پای عشق تو من در زیر دینم

چه سری دم باب الجوادت

من انگار اول باب الحسینم

باز دارم به سر هوای ضریح

دلمان تنگ شد برای ضریح

دوست دارم رها شوم از خود

در میان سر و صدای ضریح

چقدر دل شکستگی خوب است

در حریم پر از دعای ضریح

دست هایِ پر از تمنایی

می خورد رویِ حلقه های ضریح

می شود خوبتر خدا را دید

در همان یا رضا رضای ضریح

واجب واجب است به هر عاشق

سجده ی شکر پیش پای ضریح

حرم ثامن الحجج رفتم

واقعاً واقعاً به حج رفتم

اشک با من سرود غم با تو

نوحه ی گریه دار و دَم با تو

گفتن شعرِ روضه ها با من

جلوه دادن به محتشم با تو

ناله از دل زدن فقط با من

کربلا کردن دلم با تو

گُذری کن شبی به روضه ی ما

چشم با این گدا، قدم با تو

دست با من، به سر زدن با من

شور این خیمه و علم با تو

روضه خواندن برای تو با من

اشک ها دمادم با تو

روضه خواندی تو ای امام غریب

جَدِّ ما تشنه بود یَابنَ شبیب

جَدِّ ما را سوارها کشتند

بین گودال بارها کشتند

جَدِّ ما یک نفر ولی او را

لشگری از هزارها کشتند

اعتبار تمام عالم را

جمع بی اعتبارها کشتند

چکمه را روی عشق  می کوبند

جد ما را شرارها کشتند

خواهرش را پس از بریدن سر

خنده ی نیزه دارها کشتند

وای از عصر روز دهم

وای از ضربه ی دوازدهم

لب خنجر به زوی حنجرش بود

به سویش چشم های دخترش بود

تمام لحظه های سر بریدن

سرش بر روی پای مادرش بود

زنای نوغان (یکی از مناطق قدیمی و تاریخی مشهد است) مهریه هاشون هلال کردن، گفتن: مهریه مون هلال ما هم می خوایم بریم تشیع پیکر پسر فاطمه، زن ها همه اومدن اینقدر گریه کردن و صورت خراشیدن، اومدن گل ها رو کنار زدن بتونن جنازه رو پیدا کنن، اما یه جای دیگه گفتن: سر پسر پیغمبر داره میاد زن ها رفتن روی پشت بام سنگ برداشتن، اینقدر سنگ زدن سر عزیز دل فاطمه روی زمین افتاد، پیشانی زینب شکست، ای وای حسین.....

حسین آرام جانم

حسین روح روانم

پنجره فولادت صحن گوهر شادت

باب الحسین مشهده باب الجوادت

 برای تو جون سپردم دیگه سرنوشتمه

 بیخیال حور و جنت، حرمت بهشتمه

 آقا، گریه کناتو دوست دارم

کبوتراتو دوست دارم 

گنبد طلاتو دوست دارم

 آقا، سلطان علی موسی الرضا

باز دل پریشونه دوباره گریونه

تو حرمت میخوام برات روضه بخونه

 نمیدونم چی کشیدی لحظه های آخرت

 خوش به حالت که سرت بود روی پای پسرت

 آقا، آتیش به این دلا زدی

از بس تو دست و پا زدی

حسین و هی صدا زدی

 آقا، سلطان علی موسی الرضا